Bijdrage Van Raan AO arbeids­om­stan­dig­heden

Voorzitter, er is vorige week veel ophef ontstaan over misstanden in Nederlandse slachthuizen, waar onder andere RTL over berichtte. De misstanden maakten terecht veel verontwaardiging los.
Wat maar weinig mensen weten, is hoe het er ‘normaal’ aan toe gaat in een slachthuis, wanneer er geen misstanden plaatsvinden. Daarom neem ik u mee , voorzitter, naar het dagelijkse werk in een varkensslachterij.

Voordat een varken geslacht kan worden, moet het worden verdoofd door een elektrische schok of met kooldioxide. De eerste methode bezorgt het varken een epileptische aanval en brengt, als alles goed gaat, het varken buiten bewustzijn. In het tweede geval wordt het varken in een metalen put met verhoogd gehalte aan kooldioxide gebracht. Bij deze methode verkeert het varken in een doodsstrijd die 30 lange seconden kan duren.
In het normale proces, dus zonder misstanden, gaat het geluid van krijsende en spartelende varkens door merg en been van de slachters. Als u dat zelf eens wil ervaren kan ik een link naar YouTube toesturen.

Voor de goede orde: het varken is nu bedwelmd, maar leeft nog. Het varken wordt vervolgens aan een rails opgehangen, met de kop naar beneden, om geslacht te worden. De hartslagader en halsslagader worden gestoken om het varken te laten bloeden en om de spieren te ontspannen voor gemakkelijke ontharing. Minimaal vijf minuten lang gutst het bloed uit het varken. Na het doodbloeden zou het varken echt dood moeten zijn en het is nog steeds herkenbaar als varken.
De volgende stap is branden en ontharen. Van de varkenskarkassen worden na het steken de huid niet afgehaald, maar de karkassen worden in een onthaarmachine onthaard. Dat is dat hete broeibad waarin varkens gedompeld worden. U heeft het vorig jaar misschien voorbij zien komen op de beelden die Animal Rigts in België heeft weten te maken.
Na het branden en ontharen, ook wel schroeien of villen genoemd, wordt de kop bij de nek losgesneden. Het snijden wordt voortgezet via de luchtpijp en de slokdarm. De kop wordt geïnspecteerd en de tong verwijderd. Vervolgens wordt de volledig kop van het karkas gehaald. Handmatig.
Uiteindelijk wordt het karkas geopend. Het borstbeen wordt opengespleten, over de gehele lengte wordt de buikzijde opengesneden en de buikorganen worden verwijderd. Handmatig.
De darmen worden schoongemaakt voor gebruik als worstdarmen en de borstorganen worden verwijderd. Handmatig.
Tot zover. Het varken eindigt als onherkenbaar stukje vlees in de supermarkt.

Zoals ik in mijn inleiding aangaf, beschreef ik geen ‘misstanden’ of andere overtredingen. Dit zijn de ‘normale’ handelingen die varkensslachters moeten uitvoeren. Deze mensen bevinden zich in een omgeving waar ze geconfronteerd worden met gegil van dieren, bloed, lawaai, stank, uitwerpselen, en dieren in doodsangst.

Dit werk kan niet anders dan loodzwaar zijn. Fysiek en psychisch. Niet voor niets zijn de medewerkers in slachthuizen vaak kwetsbare groepen mensen.

Voorzitter, er zijn bij mij enkele buitenlandse onderzoeken bekend die de link leggen tussen het werken in een slachthuis en zware psychologische stress. Hoe kijkt de staatsecretaris aan tegen de relatie tussen het werken in een slachthuis en de daarmee gepaard gaande psychische stress? Is zij bekend met onderzoeken die deze relatie blootleggen?

Voorzitter, volgens ons is het van belang dat we volledig zicht krijgen op wat er in slachthuizen gebeurt. Zicht, op wat er met de dieren gebeurt, maar ook zicht op wat dat werk doet met de mensen die de dieren doodmaken. Is de staatssecretaris dat met ons eens?
En dan heb ik het tot nu toe alleen over de slachters zelf gehad. Wat te denken van de dierenartsen van de NVWA die onder vergelijkbare stress moeten werken. De FNV meldt geschrokken te zijn van de omstandigheden waaronder deze dierenartsen moeten werken. En ook de toezichthouders van de NVWA ervaren de last van het werk in slachthuizen.

Graag een reactie.

Dank u wel.