Opinie: 50 maanden

“The Final Countdown”, kopte de Huffington Post een paar jaar geleden. Ik twijfelde, ging dit over dat hitje uit de jaren tachtig van de vorige eeuw? Eventjes was ik bang dat de redactie op het punt stond een revival van de glampop aan te kondigen. Maar nee, de kop was gekozen om de aandacht van de lezer te vestigen op nieuwe inzichten over de opwarming van de aarde. En die waren nog vele malen verontrustender dan de gedachte aan de terugkeer van strakke broeken, slechte kapsels en dito liedjes in de ether.

Het was 1 augustus 2008 en vooraanstaande klimaatexperts hadden berekend dat we vanaf dat moment nog 100 maanden te gaan hadden voordat de klimaatverandering een gevaarlijk omslagpunt zou bereiken. Uit het “One Hundred Months”-rapport bleek dat we nog 100 maanden de tijd hadden om de uitstoot van broeikasgassen terug te dringen tot een niveau waarop de opwarming van de aarde nog te hanteren blijft.

Zou de huidige politicus van het jaar Diederik Samsom het artikel destijds gelezen hebben? Ik weet bijna zeker van wel. Een klimaatrapport krijgt misschien niet dezelfde airtime als een liedje in de hitparade, maar binnen de duurzaamheidsbeweging is er geen groene ziel te vinden die de “One Hundred Months”-studie niet kent. Ook de toenmalige milieuwoordvoerder van de Partij van de Arbeid heeft het zonder twijfel met grote belangstelling gelezen.

Niet dat het nodig was om Diederik te overtuigen van de urgentie van de klimaatcrisis. De voormalig Greenpeace-activist was al volledig doordrongen van de ernst van het probleem. Hij wist allang dat je met het klimaat geen koehandel kunt bedrijven. Normen versoepelen? Het is gewoon geen optie als het gaat om het klimaat. “We onderhandelen met planeet aarde” zei Diederik, “en dat is een keiharde tante. Die praat niet terug, die warmt op”.

50 maanden later -we schrijven 1 oktober 2012- is er zowel goed als slecht nieuws voor onze leefomgeving. Het slechte nieuws is uiteraard dat we helft van de tijd die we nog hadden om gevaarlijke klimaatverandering te voorkomen, hebben verspild. 50 maanden weggegooid –dat is op z’n zachtst gezegd behoorlijk ernstig. Maar het goede nieuws is dat voor het eerst in de Nederlandse geschiedenis een klimaatactivist aan het roer staat van de op 1 na grootste partij van het land. Milieuman Samsom is in de positie om te zorgen dat Nederland de regering krijgt die eindelijk de koers radicaal gaat verleggen naar echte duurzaamheid. En hij heeft nog 50 maanden over – in deze situatie precies de zittingsduur van het mede door Diederik te vormen kabinet.

Eind goed, al goed! Diederik gaat aan de onderhandelingstafel natuurlijk herhalen wat hij binnen en buiten de Kamer al jaren debiteert: de klimaatcrisis is fundamenteel, waarbij alle andere problemen, hoe ernstig ook, in het niet vallen als we niet nú in actie komen om het tij te keren. Diederik zal erop stáán dat Nederland weer de voortrekkersrol gaat vervullen die ze altijd heeft gespeeld in de internationale aanpak van het klimaatprobleem. En anders zoekt Rutte het maar lekker uit met z’n rechtse vrienden. Diederik is per slot van rekening de domste niet; die weet dat de VVD met een formatie over rechts geen succes zal boeken en dat zìjn partij de sleutel in handen heeft voor het toekomstige kabinet.

Maar helaas. De klimaatactivist kreeg koudwatervrees. De man op wie zoveel mensen hun hoop hadden gevestigd bij de verkiezingen op 12 september, zette zijn groene idealen bij het grof vuil. Samsom steunt een kabinet dat –in zijn eigen woorden- bewust aanstuurt op het enorme risico dat het klimaatprobleem uit de hand loopt. Eerder vond hij dat onvergeeflijk, nu is hij er persoonlijk verantwoordelijk voor dat de Nederlandse regering nalatig is om mensen in ontwikkelingslanden en toekomstige generaties te behoeden voor een ontspoord klimaat.

It’s the final countdown, Diederik. We hadden 50 maanden voor je Rutte-II in het zadel hielp. Je hebt er nog 47,5 om het goed te maken.

Esther Ouwehand
Tweede Kamerlid Partij voor de Dieren