Opinie: Duurzame energie uit mest is schijn­op­lossing

Gepubliceerd in het Agrarisch Dagblad 8 november 2008

Het zijn tijden van crisis. De wereld warmt op, heeft honger en verliest in angstaanjagend tempo zijn natuurlijke hulpbronnen. Willen we die crises kunnen aanpakken, dan zullen we groot moeten denken.

Helaas zien we dat in de strijd tegen de opwarming van de aarde volop wordt gegrepen naar doekjes voor het bloeden. Het is goed dat Europa en Nederland zich inzetten voor schone en hernieuwbare energie. Vele miljarden euro’s subsidie zijn ermee gemoeid. Dat is wat mij betreft terecht, maar voorwaarde is wel dat de ontvangers investeren in écht duurzame en hernieuwbare energiebronnen. Zoals zonnetechnologie. Het begrip duurzaamheid wordt echter aan alle kanten uitgehold, zeker daar waar grote sommen publiek geld te incasseren zijn. Dubieuze praktijken worden met de groene mantel der liefde bedekt. En burgers worden voor het lapje gehouden. Het groene etiket voor mest als energiebron, is in werkelijkheid net zo donkerbruin als dat van de kolencentrale.

Zowel het verbranden als het vergisten van mest om energie op te wekken is allesbehalve duurzaam. Nederland kent als gevolg van een immense veestapel een gigantisch mestoverschot dat zorgt voor een bijna onbeheersbare uitstoot van ammoniak en broeikasgassen. Dit mestoverschot wordt in de eerste plaats veroorzaakt doordat de kringloop in de Nederlandse veehouderijsector de afgelopen decennia bruut is verstoord. Grote hoeveelheden veevoer worden geïmporteerd uit Latijns Amerika waarvoor kunstmest en pesticiden zijn ingezet. De productie daarvan veroorzaakt de uitstoot van grote hoeveelheden CO2. Veevoer wordt verbouwd op gronden waarvoor tropisch regenwoud is gekapt. Daarbij zijn grote hoeveelheden CO2 vrijgekomen. Bovendien is mest het resultaat van een zeer inefficiënte vorm van eiwitproductie omdat vele kilo’s plantaardig eiwit nodig zijn om 1 kilo dierlijk eiwit in de vorm van vlees, zuivel of eieren te produceren.

Zolang de kern van de problemen niet wordt aangepakt, is mestvergisting niet meer dan symptoombestrijding. Mestverbranding is nog schrijnender, omdat de natuurlijke kringloop daarbij nog verder doorbroken wordt. Kostbare mineralen zoals het eindige fosfaat gaan letterlijk in rook op. Het kan zijn dat de landbouwminister nog teveel is verblind door het vuur dat zij onlangs in de eerste kippenmestcentrale ter wereld heeft ontstoken en dat de milieuminister in haar drang om meters te maken blij is met elke dode mus, want ik begrijp de miljoenen euro’s steun voor dit soort projecten niet. Wie echt álle factoren in ogenschouw neemt kan niet anders concluderen dan dat duurzame energie uit mest niet meer is dan een schijnoplossing. Wie echt een bijdrage wil leveren aan een duurzame energievoorziening investeert in zonnepanelen. En niet in mest.

Esther Ouwehand
Tweede Kamerlid Partij voor de Dieren