Kamer­vragen aan de minister van LNV over visvangst in Mauritanië

Indiendatum: jul. 2008
Antwoorddatum: 18 aug. 2008

Hierbij stuur ik u de antwoorden op de vragen die gesteld zijn door het lid Ouwehand (PvdD) over visvangst in Mauritanië (ingezonden 23 juli 2008).

1
Bent u bekend met het krantenartikel ‘Bloeiende vangst van blubberende zakken octopus; EU betaalt 86 miljoen euro per jaar aan Mauritanië om Afrikaanse vis te mogen vangen’?

Ja.

2
Bent u ermee bekend dat Europese vissers ook op soorten vissen, zoals de inktvis, die voor de lokale bevolking van levensbelang zijn, en dat dit tegen het visserijakkoord tussen de EU en Mauritanië is?

Het is mij bekend dat Europese vissers op soorten zoals inktvis en octopus vissen die ook bevist worden door de lokale bevolking. De vismogelijkheden voor Europese vissers zijn beschreven in het visserijakkoord en vastgelegd in een recent overeengekomen Protocol tussen de Islamitische Republiek Mauritanië en de Europese Gemeenschap (COM (2008) 243). In dit Protocol zijn ook afspraken over vangsten van soorten als inktvis en octopus opgenomen, uitgesplitst in quota per EU-lidstaat. De maximale vangsten worden vastgesteld aan de hand van een wetenschappelijk advies dat opgesteld is door een gezamenlijk wetenschappelijk comité.

3
Kunt u uiteenzetten of ook Nederlandse vissers schuldig zijn aan dergelijke praktijken?

Nederlandse vissers vissen niet op soorten zoals inktvis en octopus, conform de in antwoord 2 vermelde quotaverdeling.

4
Deelt u de mening dat het wegvissen van vis waarvan de lokale bevolking afhankelijk is, ethisch niet verantwoord is? Zo ja, welke maatregelen gaat u nemen om te voorkomen dat Nederlandse vissers participeren in deze onethische praktijken en wanneer?

Zo neen, waarom niet? Kunt u uiteenzetten uit welk onderzoek blijkt dat deze gang van zaken niet indruist tegen het visserijakkoord tussen de EU en Mauritanië?

Ik deel uw mening dat, wanneer de lokale bevolking voor haar eigen voedselzekerheid afhankelijk is van het totale visbestand, dit op gespannen voet staat met ethische waarden en normen. Ik deel uw mening echter niet, wanneer het gaat om de verdeling tussen lokale vissers en buitenlandse vissers van visbestanden die in voldoende mate aanwezig zijn. Nederland heeft daarbij als uitgangspunt dat het bij de verkoop van vangstrechten aan derden moet gaan om een surplus van het bestand. In Mauritanië is naar mijn mening sprake van dat laatste, vooral ook doordat de lokale vangstcapaciteit ontoereikend is om de visbestanden optimaal te benutten. Het protocol, zoals genoemd in het antwoord op de tweede vraag, en het partnerschap tussen Nederland en Mauritanië, zoals ook genoemd in de notitie “Landbouw, rurale bedrijvigheid en voedselzekerheid”, dragen mede bij aan de verbetering van de capaciteit van Mauritanië voor de controle, handhaving en wetenschappelijke begeleiding van het duurzaam beheer van de natuurlijke hulpbronnen.

DE MINISTER VAN LANDBOUW, NATUUR EN
VOEDSELKWALITEIT,




G. Verburg